Lola

Dit kleine zwarte poesje zat in een dierenwinkel in een bench en zou op straat gezet worden als niemand haar wou. Doordat ze geen socialisatie heeft gehad wilde Lola niet spelen, bleef op veilige afstand van huisgenoten en eigenaar en kon bij het minste of geringste uit haar dak gaan door extreem te gaan blazen. Door middel van gedragstherapie en medicatie is Lola positief veranderd. Ze speelt nu regelmatig, komt zelfs een knuffel halen bij de eigenaar en huisgenoten. Bij onverwachte situaties en bij onweer lijkt het of ze terug bij af is, maar zodra de situatie weer normaal is herstelt Lola weer. Kirsten: ,,Ben zelf geen deskundige maar kan duidelijk zien dat haar zelfvertrouwen erg gestegen is. Het pipetje en de druppels hebben haar een zet in de hele goede richting gegeven en kan nu bijna zonder een steuntje het zelf aan. Kortom ik ben erg blij dat ik de (toenmalige) studenten heb binnen gelaten en hopelijk nog jaren lang mag genieten van mijn ontspannen Lola."

Ming Li

Als klein, verwaarloosd poesje komt Ming Li bij mij, Marga, wonen. Ze is 5 mnd oud, 860 gr. zwaar, geen flauw benul wat spelen is en geïrriteerd als er een borstel haar huid aanraakte. Dit is de reden waarom haar vacht vol zit met klitten. Via De Dierenarts Rooseveltweg kom ik in contact met Mareille. Mareille komt, ziet en overwint mijn gene en onvaardigheid om Ming Li te kammen. Op de eerste plaats had ik de verkeerde kammen gekocht, maar martel-haken-kammen. En ik had niet de goede snoepjes. De rust die Mareille uitstraalt bij het spel van snoepjes geven en kammen leert mij om het zo ook te gaan doen. Langzaam maar zeker verlies ik de krampachtige manier van kammen en het gevoel dat ik het niet goed doe. Elke keer kijk ik opnieuw naar hoe Mareille het doet en welke gemoedstoestand ik nodig heb om Ming Li te kammen. We vinden de manier om Ming Li’s broek te kammen en hoe ik het onder haar buik moet aanpakken. Ming Li gaat niet voor me liggen om haar buik aanbieden met een blik van “kom maar, je mag me overal kammen”. Maar ze komt voor me op het bankje zitten en seint dat het OK is als ik de snoepjes en de kam pak omdat zij er klaar voor is. Als ik in de stress schiet moet ik stoppen, even wachten, een snoepje geven, kletsen en dan doorgaan. Totdat het echt genoeg is en dat voelen we allebei aan. Het lijkt allemaal zo logisch, ik had dit zelf kunnen bedenken. Maar dat lukte me niet. Samen met Mareille is het me wel gelukt. En als ik in de toekomst voor een vachtvraag kom te staan, dan bel ik Mareille.

Wilt u ook uw ervaring delen? Mail dan uw reactie naar catcaredevos@outlook.com